Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για την ασθένεια σου...

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για την ασθένεια σου.... Κάποιοι μάλιστα στο άκουσμα βαριών ασθενείων πανικοβάλλονται, τρομάζουν, φοβούνται... Από μικρή ο καρκίνος ήταν για την οικογένεια μου η παλιαρρώστια που ούτε το όνομα της έλεγαν λες και θα κινδύνευαν μόνο από αυτό. Μέχρι που μας χτύπησε την πόρτα. Πρώτα στον μπαμπά μου, μετά στις θείες μου... μάθαμε να ζούμε με αυτό... με τις εγχειρήσεις, τις μεταστάσεις, τις χημειοθεραπίες, τις ακτινοβολίες και μετά δυστυχώς με την απώλεια, τον θάνατο..

Κάποιες ασθένειες δεν σε ρωτούν και ξαφνικά σου χτυπούν την πόρτα. Το ήξερα,το είχα ζήσει αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάποιο πρωί θα πέρναγα και εγώ μια σοβαρή ασθένεια. Θεωρούσα πως όλα αυτά είναι μακριά και ξένα από μένα, γιατί ήμουν νέα, γιατί μέχρι τότε δεν είχα αρρωστήσει ποτέ σοβαρά, γιατί βρισκόμουν στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου...

Δυστυχώς, ένα απόγευμα Παρασκευής του Αυγούστου, διαπίστωσα πως όλα μπορούν να συμβούν από την μια μέρα στην άλλη. Βρέθηκα από τις καλοκαιρινές διακοπές μου στο νοσοκομείο που έγινε το σπίτι μου για περίπου 4,5 μήνες. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «γιατί σ εμένα;» και αμέσως μετά άρχισα να σκέφτομαι «τι θα κάνω τώρα;» Η γιατρός μου μου είπε πως είχα μια ασθένεια που ονομάζεται Νόσος Μόσχοβιτς, με λίγα λόγια ο οργανισμός μου «τρώει» τα αιμοπετάλια που παράγει. Η περίπτωση μου ήταν αρκετά σοβαρή, χρειαζόμουν πάνω από 18 μπουκάλες πλάσματος την ημέρα, έκανα θεραπεία με κορτιζόνη και δοκίμασα ότι ιατρικό σχήμα υπάρχει για την νόσο. Είχα πολλές επιπλοκές που με οδήγησαν και στην εντατική με οξύ πνευμονικό οίδημα. Ωστόσο δεν το έβαζα κάτω... Κοιμόμουν και ξύπναγα με την σκέψη των παιδιών μου, των ανθισμένων λουλουδιών, αλλά και με το όνειρο για ένα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα που από το παράθυρο της κουζίνας το πρωί θα ένιωθα την αύρα της και θα μύριζα τον ανθό της λεμονιάς......

 Μέσα στο νοσοκομείο δεν σταμάτησα να κλαίω και όταν γύρισα στο σπίτι μου δεν το πίστευα πως βγήκα ζωντανή .... Ζωντανή αλλά καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι για πάνω από 6 μήνες. Η αγάπη της οικογένειας μου και η πίστη μου πως όλα θα πάνε καλά με την βοήθεια του Θεού, ήταν το καλύτερο γιατρικό.... Σήμερα είμαι καλά γερή και δυνατή για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να φροντίσω την οικογένεια μου και να ξανακάνω ένα νέο επαγγελματικό βήμα.

Υπάρχουν πολλές πιθανότητες την ασθενεια αυτή να τη δημιούργησε ο οργανισμός μου μετά τη γέννα και να την ενεργοποίησε μια μικρή ίωση που πέρασα 15 ημέρες πριν βρεθώ στο νοσοκομείο. Αισθάνομαι τυχερή που έχω αποκτήσει την οικογένεια μου καθώς μετά από τέτοιες περιπέτειες απαγορεύεται να κάνεις παιδί.

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για την ασθένεια σου. Όταν όμως νοιώθεις πως με αυτό μπορείς να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους είναι πάρα πολύ εύκολο. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια εξέταση αίματος κάθε χρόνο και αν οι δείκτες μας είναι καλοί ας δώσουμε λίγο σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη...