Ωρέ Που Πάμε...

«Ωρέ Που Πάμε, Που Πάμε» η ατάκα του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη πάντα επίκαιρη.Στις 23 Απριλίου 2010 από το όμορφο Καστελόριζο ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μας ανακοίνωσε ότι η χώρα μας καταστρέφεται, ότι έχουμε πρόβλημα με τις αγορές, και ότι αποφάσισαν να μας σώσουν ζητώντας τη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, αλλά και του ΔΝΤ. 'Ετσι μας ήρθε το πρώτο μνημόνιο... ακολούθησε και το δεύτερο.... με τα ηνία στην διακυβέρνηση του τόπου να έχει ο Αντώνης Σαμαράς.

 Σήμερα 4 χρόνια μετά, μας μιλανε για την χρονιά του πρωτογενούς πλεονάσματος, με ένα λαό αποσβολωμένο, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, γονατισμένο και ανήμπορο να αντισταθεί. Ένα λαό που προσπαθεί να βρει εργασία μακριά από την πατρίδα του και που πιστεύει πως μόνο ο Θεός, μια εξωτερική δύναμη, μπορεί αλλάξει κάτι στην χώρα μας. 

Η χώρα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι και όπως φαίνεται δεν υπάρχει κανένα ξέφωτο της κρίσης. Οι πολιτικοί "αλληλοτρώγονται", νέοι πολιτικοί φορείς κάνουν την εμφάνιση τους, χωρίς όμως να προσφέρουν ακόμα κάτι διαφορετικό και οι πολίτες- όσοι ακόμα μπορούν- πληρώνουν τοις μετρητοίς τις επιλογές και τα σπασμένα άλλων.

«Ωρέ Που Πάμε, Που Πάμε» με την Τρόικα να γενά φτώχεια και δυστυχία. Που πάμε με τη υγεία και την παιδεία να θυσιάζονται στο βωμό των αριθμών... Που πάμε όταν δεν μπορούμε να πάμε... ούτε μέχρι το μπακάλικο για να πάρουμε τα αναγκαία...

Μήπως πάμε και για ένα τρίτο μνημόνιο ή μια οικονομική συμφωνία με άλλο όνομα με νέους μνημονιακούς όρους, με τροϊκανές επισκέψεις και με νέα μέτρα... Και αν ο λαός δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των ήδη οικονομικών όρων τα καινούργια ποιος θα τα πληρώσει....